Tabula Rasa05

پیکرها در غیاب آگاهی و تجربه‌ی زیسته، همچون نطفه‌هایی در حال انسان شدن هستند. بي آنكه پاي بر زميني داشته باشند، در ناكجايي وهم‌آلود، و در برابر گستره‌اي از شايد آبيِ آسمان يا شايد از خاك، در كنار يكديگر هم‌نشيني‌هاي نگاره‌هاي ديرين ایرانی را باززنده مي‌كنند و همچون آن جهانِ بی‌زمان، عالم خود را درمی‌افکنند. در عين حال گستره‌هاي رنگين در کنار آنها، گويا بسي در دورترها جاي دارند. اين ناكجايي‌ست كه در میانه‌ی آن، تنها حيرت و تعليق و سکوت است كه حكم مي‌راند. جهاني كه در آن انسان از گياه مي‌رويد و با سنگ درمي‌پيوندد؛ كه از افسانه‌هاي آفرينش و ريشه‌هاي ديربازِ حيات، از «الواح نانوشته» خبر مي‌دهد.